3.-30.6. & 1.-26.8. KOTI ON SIELLÄ, MISSÄ SYDÄN ON – näyttely / Выставка “Дом там, где сердце”

KOTI ON SIELLÄ, MISSÄ SYDÄN ON

ДIM ТАМ, ДЕ СЕРДЦЕ

EL HOGAR ESTÁ DONDE ESTÁ EL CORAZÓN

HOME IS WHERE THE HEART IS

ДОМ ТАМ, ГДЕ СЕРДЦЕ

Kulttuurikeskus Albatrossissa. Avajaiset 3.6. klo 18. Muuten avoinna: 7.-30.6. ja 1.-26.8. ti-pe 12-17. (Albatross on kiinni heinäkuun)
Huhtikuussa 2022 avatussa KIASMAN näyttelyssä ARS 22 taiteilija Jevgeni Antufjevin työn tilalle ilmestyi suurin kirjaimin kirjoitettu otsikko ”EI SODALLE!”. ”Venäläisen kulttuurin tulee ilmaista sodanvastaista tematiikkaa tai sitten peruuttaa kaikki, siksi kunnes sota päättyy…” – näin Antufjev kommentoi omaa tekoaan.

Goyan Sodan kauhuja-sarja (1810–1820) nousi ajankohtaiseksi jälleen 24. helmikuuta. Kieltäytyessään militarismin ihailusta ja sankaritarinoiden luomisesta, Goya ryhtyi käsittelemään sodan katastrofaalista vaikutusta ihmiseen ensimmäisenä taiteilijana taiteen historiassa. 21-luvulla sotatoimien seuraamukset ovat yhtä hirvittävät: sodan jokainen päivä tuottaa kuolemaa ja tuhoa. Ihmiset pakenevat sodan pelossa. He jättävät kotinsa eivätkä tiedä milloin voivat palata.

Koti on siellä missä sydän on -näyttely kertoo parantumattomista haavoista, rikkoutuneista kohtaloista ja menetyksistä. Taiteilija Soledad Chuaqui (1937–2018) pakeni Chilestä Suomeen vuonna 1974, sen jälkeen, kun diktaattori Augusto Pinochet oli ottanut maassa vallan. Chuaqui pohti usein sitä, miltä tuntuu jättää oma kotimaansa. Soledad Chuaquin gravyyri löytyi Suomi-Venäjä-seuran kokoelmista. Hänen pakolaistarinansa avaa näyttelyn.

Näyttelyn toinen osa käsittää Sergei Stroitelevin (synt. 1985) valokuvasarjan Kadonnut valo Kishinevissa väliaikaisessa pakolaiskeskuksessa asuvista ukrainalaislapsista. Tässä sarjassa lapsiin on heijastettu sotaa edeltäviä valokuvia, jotka löytyivät lasten ja heidän vanhempiensa kännyköistä.

Sarjan ensimmäisessä valokuvassa on kuukauden ikäinen Mark. Hän syntyi juuri ennen sodan alkua Nikolajevissa ja joutui äitinsä kanssa pakenemaan kotikaupungista. Markiin on heijastettu Markin isän droonilla ottama valokuva perheen rakastamasta Inguskin sillasta.

 

 

 

ДОМ ТАМ, ГДЕ СЕРДЦЕ

В культурное пространство Альбатрос с 7. по 30. июня и 1. по 26. августа (Альбатрос закрыт в июле). Открытие 3.6. в 18 часов.

В апреле 2022 года, на выставке ARS 22 в Киасме вместо работы российского художника Евгений Антуфьев на экспозиции появилась большая надпись «Нет войне!». «Русская культура должна либо высказываться на антивоенную тематику, либо надо отменить все до окончания войны…» – так Антуфьев прокомментировал свое решение. 24 февраля 2022 года вновь актуальным художественным произведением стала графическая серия Гойи «Ужасы войны» (1810–1820). Отказавшись от героизации и воспевания милитаризма, Гойя впервые в истории искусства обратился к теме катастрофического воздействия войны на человека. В XXI веке дегуманизирующие последствия военных действий всё так же страшны: каждый новый день несет смерть и разрушение. Люди, спасаясь от войны, бегут. Они покидают свой дом и не знают, когда смогут вернуться.

Выставка ДОМ ТАМ, ГДЕ СЕРДЦЕ – о незаживающих ранах, поломанных судьбах, утратах.  Художница Соледад Чуаки (1937–2018) бежала из Чили в Финляндию в 1974 году после прихода к власти диктатора Аугусто Пиночета. Она оставила воспоминания о том, что пережила, вынужденная покинуть свой дом. Гравюра Соледад Чуаки из собрания Общества «Финляндия–Россия» и история её бегства из Чили открывают выставку. Вторая часть выставки – серия работ фотографа Сергея Строителева (р. 1985) «Потерянный свет», посвященная украинским детям, живущим в центре для временного размещения беженцев в Кишиневе. На этих снимках на детей спроецированы фотографии довоенного времени – из их собственных телефонов или телефонов их родителей.

 

На заглавной фотографии серии – малыш Марк, ему всего один месяц. Он родился прямо перед началом войны и вместе со своей мамой почти сразу был вынужден покинуть Николаев. На него спроецирована фотография, сделанная отцом Марка – любителя съемок с дронов. На ней – разводной Ингульский мост, рядом с которым семья Марка любила гулять.

 

SOLEDAD CHUAQUI (1937-2018)

 

….Oikeastaan minusta piti tulla pianisti, mutta sitten päätin seurata sisartani joka opiskeli Santiagon taideakatemiassa. Taideakatemiassa opiskelin seinämaalaus-, öljyväri- ja akvarellitekniikoita. Kotimaassa tulin vähitellen tunnetummaksi ja osallistuin näyttelyihin, joista sain monia palkintoja. Salvador Allenden valtaantulon myötä elämäni muuttui. Aloin tehdä työläisille suuria seinämaalauksia ja Santiagon stadionille tein jättiläiskokoisia julisteita. Aloin työskennellä entisen mieheni kanssa tv-studiolla Canal Nueves. Tein sinne kuvituksia ja suuria lavasteita paperileikkaustekniikalla. Canal Nueve oli todellinen kansan, kulttuurin ja taiteen kohtaamispaikka. Se oli myös ensimmäisiä kohteita, joista Pinochetin joukot tekivät lopun jo ennen vallankaappausta.

 

Pinochetin vallankaappauksen jälkeen mieheni joutui vasemmistotoimintansa takia pakenemaan. Hänet oli julistettu etsintäkuulutetuksi. Eräänä yönä vanha Citroen-automme ammuttiin seulaksi.

Muistan vieläkin veren hajun kaduilla, ruumiita kuljettavat kuorma-autot, ihmisten kauhunhuudot ja kasteluautot, jotka aamulla pesivät veren kaduilta pois. Muistan, miten yritin käsilläni peittää lasteni silmät kulkiessamme kaduilla ruumiiden keskellä. Sisälläni oli pelko ja epätietoisuus tulevaisuudestamme. Kolmen kuukauden piileskelyn jälkeen pääsimme kaikki Suomen lähetystöön turvaan. Siellä meistä huolehdittiin suurenmoisella tavalla.

 

Suomeen tulo oli tosi hurja tapahtuma. Meidät vietiin lentokentältä suoraan majoituspaikkaan. Bussi ajoi pimeää metsätietä. Molemmilla puolilla tietä oli loputtomasti suuria tummia puita; ei valoja, ei ihmisiä. Tuntui kuin meidät eristettäisiin kaikesta sivilisaatiosta. Tämä kohta on jäänyt ikuisesti mieleeni. Chilessä Suomen lähetystö oli näyttänyt meille muutaman dian Suomesta: metsää, metsää, jäätä, lunta, lumimyrskyn saartama pääkaupunki ja Alvar Aalto. Tunsin kuitenkin helpotusta, kun näin, että majoituspaikassa loisti sähkövalo: Tässä maassa on sittenkin valoa.

 

Olen pohtinut paljon sitä muutosta mikä minussa tapahtui tultuani Suomeen. Minä saavuin lentäen hämmästyneenä ja hämilläni, minä olin yhtäkkiä lumen keskellä ja katselin ympärilleni näkemättä mitään. Ja ikään kuin usvan ympäröimänä minä palasin elämään, jokapäiväiseen ja aina uuteen, jo rauhoittuneena ja vailla väkivaltaista tuskaa. Löydän outoudesta kauneuden ja rauhan, ja alan aistia tuntemattoman tutukseni. Sielussani takoo menneisyys, en unohda sitä. Minulla on kaukainen olo, olen hereillä pitkässä unessa ja tunnen olevani uusi jokaisessa hetkessä joka elämässä sykähtää; täällä keskellä lumen kylmyyttä, johon yhtäkkiä saavuin ja joka otti minut vastaan. Täällä, tässä maailman palasessa, joka on niin paljon jäistä valkeaa aikaa, lähellä menneisyyden kauheita ja kauniita muistoja, tämän erilaisen elämän sylissä minä kukoistan, vailla murhetta mutta kaipausta täynnä.

 

Minussa alkaa tulvia uusi sisäinen virta, joka hämää ja tekee onnelliseksi, ja kuitenkin, silloin tällöin, minusta tuntuu kuin lentäisin, leijuisin päättymättömässä maailmassani, ja tuolta lumi katsoo minua. Tähän mukaan tungettuna, outona oraana, minä saan voimaa ja minä kukoistan niin hyvässä kuin pahassa.

 

Vuonna 1995 lähdin kotimaahan. Vähitellen löysin sisäisen rauhan; sukulaiset, vuoret ja meri, lapsuuden maisemat… Kaksi vuotta kaukana antoi minulle uuden ja positiivisemman kuvan Suomesta. Olen täältä ja sieltä…

 

Соледад Чуаки

…..вообще-то я должна была стать пианисткой, но потом решила последовать примеру своей сестры, которая училась в Академии художеств в Сантьяго. В Академии я изучала техники стенописи, масляной живописи и акварели. Постепенно ко мне в Чили пришла популярность, я приняла участие в нескольких выставках и получил множество наград.

 

… Когда в Чили к власти пришел Сальвадор Альенде, моя жизнь изменилась. Я начала делать большие настенные росписи для рабочих и гигантские плакаты для стадиона Сантьяго. Я начала работать в телестудии Канала Нуэва. Канал Нуэве был настоящим местом встречи людей, культуры и искусства. И одним из первых мест, которые войска Пиночета закрыли – еще до самого переворота.

 

После переворота Пиночета моего мужа разыскивали за его деятельность, связанную с левыми организациями, и ему пришлось бежать. Как-то ночью наш старенький «Ситроен» был расстрелян. Я до сих пор помню запах крови на улицах, грузовики, груженные трупами, крики ужаса людей и машины, смывавшие утром кровь с улиц. Я помню, как я пыталась закрыть глаза своим детям руками, пока мы шли по улице, окруженной трупами. Мой разум был затуманен страхом и неуверенностью в нашем будущем. После трех месяцев такой жизни мы нашли убежище в финском посольстве. О нас там прекрасно заботились.

 

Прибытие в Финляндию стало огромным впечатлением. Прямо из аэропорта нас отвезли туда, где мы жили. По обе стороны дороги тянулась бесконечная вереница высоких темных деревьев, ни огней, ни людей. Мы думали, что будем совсем изолированы от цивилизации. Этот эпизод навсегда врезался мне в память. В Чили посольство Финляндии показало нам несколько слайдов о Финляндии: лес, лес, лед, снег, столица посреди снежной бури и Алвар Аалто. Однако я почувствовал облегчение, когда увидел электрический свет в нашем домике. Значит, в конце концов, в этой стране есть какой-то свет!

 

Я много думала о тех переменах, которые произошли во мне, когда я приехал в Финляндию. Я прилетела на самолете, ошарашенная и сбитая с толку, и вдруг обнаружила, что нахожусь посреди снега, пытающаяся всматриваться, но не способная ничего разглядеть. И как будто окутанный туманом. Я постепенно возвращалась к жизни, день за днем, постоянно сталкиваясь с чем-то новым, уже успокоившись и без такой сильной боли.

 

Я нахожу красоту и покой в непривычном, я постепенно привыкаю к неизвестному. Прошлое пульсирует в моей душе, я не могу его забыть. Я чувствую себя отстраненной, я просыпаюсь после долгого сна и чувствую себя обновленным с каждым мгновением, которое проходит; здесь, посреди снежного холода, в который я внезапно попала и который принял меня. Здесь, в этом краю, где так много времени все белое и ледяное, с прекрасными и ужасными воспоминаниями о прошлом, в этой другой жизни я расцветаю, без горя, но полный тоски.

 

Новая река разливается внутри меня. Это сбивает с толку и делает меня счастливой, и все же иногда мне кажется, что я лечу, парю в своем бесконечном мире, а снег наблюдает за мной. Посаженный в эту почву, странный росток, я впитываю силу и расцветаю во всем хорошем и плохом.

 

В 1994 году я отправился на родину. Наконец-то я обрел там внутренний покой: родные, горы и море, пейзажи моего детства… Двухлетнее отсутствие поправило мое видение Финляндии. Я – и оттуда, и отсюда.

SERGEI STROITELEV (1985 – )

 

Pietarilainen valokuvaaja, joka on kiinnostunut ääritilanteisiin joutuneiden ihmisten kuvaamisesta. Hänen valokuvissaan esiintyy syyrialaisia ja ukrainalaisia pakolaisia, nepalilaisia leprapotilaita ja narkomaaneja. Hän kuvasi myös Kiovan Maidanin tapahtumia vuonna 2014

 

Sergei Stroitelev syntyi Leningradissa vuonna 1985. Hän opiskeli valokuvatoimittajaksi Galperinille nimetyssä Journalistiliiton tiedekunnassa Pietarissa ja Leningradin alueella päättäen opinnot vuonna 2014.

Stroitelev on tehnyt yhteistyötä National Geographic Russian, Vokrug sveta:n, Lenta.ru:n, Colta.ru:n, Meduzan, Nevskoje vremjan,Lenworkin, Wall Street International Magazinen, Vice UK/USA:n kanssa. Hän on freelancer-valokuvaajana avustanut monia tietotoimistoja mm. RIA-Novostia, Kommersantia, Getty Imagesia. Työskenteli Nepalissa Nepalin Punaisen ristin ja Nepal Leprosy Trustin kanssa yli vuoden (2013-2015) kuvaten alueen ajankohtaisia sosiaalisia teemoja mm.  HIV-positiivisten lasten syrjintää sekä huumeongelmaa.

 

 

СЕРГЕЙ СТРОИТЕЛЕВ

 

Фотограф из Санкт-Петербурга много внимания уделяет съёмке людей, оказавшихся в экстремальных ситуациях: беженцев из Сирии и Украины, больных лепрой и наркозависимых в Непале. Он снимал и на Майдане в 2014 -ом году.

 

 

Родился в Ленинграде в 1985 году. В 2014 году окончил факультет фотокорреспондентов им. Ю. А. Гальперина при Союзе журналистов Санкт-Петербурга и Ленинградской области. Cотрудничал с такими изданиями, как National Geographic Russia, «Вокруг света», Lenta.ru, Сolta.ru, Meduza, «Невское время», Lenswork, Wall Street International Magazine, Vice UK/USA. В качестве стрингера работаю с различными агентствами — «РИА Новости», «Коммерсантъ», Getty Images. В 2013—2015 годах провел более года в Непале, работал с различными неправительственными организациями, такими как Red Cross Nepal, Nepal Leprosy Trust, снимая актуальные для региона социальные темы, в числе которых дискриминация детей с ВИЧ, проказа, проблема наркозависимости.